UKŁADANKI LEWOPÓŁKULOWE – moja recepta na sprawny rozwój mowy i myślenia logicznego dziecka

Z jednej strony doświadczenie terapeutyczne w pracy z dziećmi z zaburzeniami rozwoju mowy o różnym podłożu, a z drugiej – bycie mamą dwójki rozwijających się w normie chłopców, pozwala mi potwierdzić skuteczność bądź nikły czy nawet szkodliwy wpływ niektórych pomocy, gier czy zabawek na rozwój dziecka. Opisane niżej układanki lewopółkulowe śmiało mogę zaliczyć do tej pierwszej kategorii. Pracuję z nimi od zawsze, bawię się nimi razem z moimi dziećmi, często zabieramy je na nasze podróże.

Co je łączy? Wszystkie ćwiczą przede wszystkim pracę lewej półkuli mózgu. Dla niewtajemniczonych – półkule mózgowe wykazują się odmiennością funkcjonalną. Podczas odbioru wszystkich rodzajów bodźców aktywne są obie półkule, ale pracując w odmienny sposób, przekazują sobie wzajemnie zadania, w zależności od tego, która z nich wykona je mniejszym nakładem pracy przy małej utracie energii i niewielkich kosztach.

Prawa półkula mózgu:

• opracowuje informacje symultanicznie (globalnie, holistycznie),
• działa według programu przetwarzania danych przez podobieństwo – „to, co jest podobne, jest rozpoznawalne jako takie samo”,
• rozpoznaje, zapamiętuje, przetwarza poprzez odniesienie do posiadanych informacji,
• rozpoznaje, zapamiętuje obrazy całościowe ze wszystkich zmysłów,
• przetwarza przestrzeń, muzykę,
• odbiera i ujawnia negatywne emocje,
• rozpoznaje, zapamiętuje przetwarza znaki ikoniczne, piktogramy,
• rozpoznaje twarze,
• tworzy wyobrażenia wizualne (malarstwo, architektura, rzeźba, scenografia),
• przetwarza informacje matematyczne (dotyczy to myślenia matematycznego, a nie liczenia w znaczeniu rachowania),
• ocenia odległość, głębie, figury geometryczne, trójwymiarowe rzuty,
• przetwarza czas cyklicznie,
• poszukuje wielu możliwości rozwiązywania problemu
• z informacji językowych rozpoznaje, zapamiętuje, przetwarza:
  • samogłoski,
  • wykrzyknienia,
  • wyrażenia dźwiękonaśladowcze,
  • konkretne rzeczowniki (niefleksyjne, tylko w mianowniku),
  • uniwerbizmy (skrótowce),
  • prozodię (melodię, akcent, rytm),
  • metafory, dowcipy, przenośnie,
  • kierunek czytania przekazywany kulturowo,
  • „…lepiej rozumie język mówiony niż pisany”

Z kolei lewa półkula mózgu:

• opracowuje informacje sekwencyjnie (analitycznie, linearnie, krok po kroku),
• działa według programu odkrywanie relacji między elementami,
• dostrzega różnice (np. między fonemami, znaczeniami, literami, kolejnością głosek w sylabach, wyrazów w zdaniu),
• porządkuje sekwencyjnie,
• przetwarza reguły (w tym językowe),
• przetwarza czas linearnie,
• poszukuje jednego logicznego sposobu rozwiązania problemu,
• odbiera, zapamiętuje, przetwarza i tworzy informacje językowe,
• przetwarza linearnie teksty czytane (czyta ze zrozumieniem)

Prezentowane układanki, prócz ćwiczenia funkcji typowych dla lewej półkuli, czyli myślenia logicznego, analitycznego spostrzegania wzrokowego, dostrzegania relacji między różnymi elementami, równocześnie rozwijają inne umiejętności, w tym prawopółkulowe, np. wyobraźnię przestrzenną oraz kreatywność (ujawniającą się szczególnie podczas poszukiwania poprawnych rozwiązań układanek). Nazwa “lewopółkulowe” układanki jest więc umowna. Nie da się rozdzielić pracy obu półkul. Współpraca i wymiana między półkulami dokonuje się automatycznie.

Układanki lewopółkulowe nadają się do terapii i zabawy już dla 2-letnich dzieci, oczywiście z zachowaniem zasad bezpieczeństwa, biorąc pod uwagę drobne elementy niektórych pomocy i gier.

Im bardziej materiał układanek jest bardziej atematyczny (przedstawia figurę, bryłę, nieregularny układ elementów), tym wymaga większego zaangażowania mechanizmów sekwencyjnych, a wzór analizowany jest krok po kroku, linearnie. Z kolei wzór bardziej będący obrazkiem, przedstawiający obiekty rzeczywiste (dom, auto, chłopczyka) przetwarzany jest globalnie, prawopółkulowo.

Arytmetyka, symetria, sudoku poprzez szyfrowanie na manipulacyjnej układance lewopółkulowej? Czy to możliwe? Oczywiście! Wszystkie wymienione umiejętności ćwiczyć można z jakąkolwiek manipulacyjną układanką lewopółkulową od Blue-Sky. Inspiracji szukajcie we wpisie – Kodowanie (i nie tylko) dla dzieci z manipulacyjnymi układankami lewopółkulowymi.

Zawartość:

• 25 kwadratów (11 czerwonych, 10 zielonych, 4 niebieskie),
• książeczka z wzorami do układania.

Zastosowanie:

• kategoryzacja według koloru – czyli potoczna segregacja, a więc rozdzielanie kwadratów na odrębne stosy lub do pojemników. Rodzic/terapeuta rozpoczyna rozkładanie dostępnych figur na poszczególne stosy, komentując swoją czynność: taki tu, taki tu (więc nie nazywa poszczególnych kategorii), a następnie dziecko kontynuuje segregację. Trochę trudniejsza sytuacja ma miejsce, gdy dziecko samo ma wyabstrahować ze stosu figur, na jakie kategorie je podzielić. Ćwiczenie przeznaczone jest dla najmłodszych dzieci lub zaczynających terapię/przygodę od najprostszych kategoryzacji atematycznych (czyli np. według koloru lub kształtu),

• wykluczanie ze zbioru – należy zabrać z przygotowanego zbioru element, który nie jest identyczny, różni się od pozostałych bądź nie ma wspólnych cech,

• naśladowanie ułożenia wzorów na płaszczyźnie – dziecko układa widoczny przed sobą wzór (namalowany lub ułożony przy nim z klocków) z 3,4,5 lub więcej elementów z zachowaniem reguły układania od lewej do prawej oraz wiersz po wierszu. Można przygotować wyliczoną liczbę klocków potrzebną do ułożenia wzoru lub zastosować trudniejszy wariant, czyli wyłożyć wszystkie klocki z pudełka,

• naśladowanie ułożenia wzorów przestrzennych – rozmiar klocków nie pozwala na tworzenie zaskakujących wzorów, ale proste konstrukcje można poćwiczyć, używając tej właśnie układanki,

• naśladowanie ułożenia wzorów z pamięci – to ćwiczenie różni się stopniem trudności od poprzednich, dochodzi element pamiętania wzoru, który na czas ułożenia zostaje ukryty,

• układanie wzorów z tablic – autorka ćwiczenia sugeruje podanie dziecku wyliczonej ilości klocków. Ja daje zazwyczaj wszystkie, dziecko samo wybiera z puli potrzebne. Dzieciom, którym odtworzenie najprostszego wzoru sprawia kłopot, proponuję na samym początku własnoręcznie zrobioną podkładkę do układania wzorów. Z doświadczenia wiem, że pomaga ona zrozumieć dziecku regułę linearności w układaniu. Wyznacza również granice kolejnych wersów (dzieci bardzo często na terapii układają klocki w jednej linii, czyli ciągiem, nie zważając na to, że wzór ma 3 wersy). Gdy dziecko przyswoi sekwencyjne zasady podczas układania, rezygnuję z podkładki,

• naśladowanie sekwencji – czyli ułożenie pod spodem takiego samego układu klocków. Czynność ta ćwiczy głównie spostrzeganie wzrokowe, ale jest świetnym wstępem do kolejnego etapu, czyli kontynuowania sekwencji,

• kontynuowanie sekwencji – polega na dalszym układaniu zaproponowanego wzoru w ciągu linearnym z zastosowaniem różnych powtarzających się rytmów,

• uzupełnianie sekwencji – z ułożonej już całej sekwencji zabiera się (gdy dziecko nie patrzy) kilka elementów, a zadaniem dziecka jest dołożenie brakujących elementów z zachowaniem zastosowanych wcześniej w sekwencji reguł powtarzalności. Ilość zabranych elementów wpływa na stopień trudności,

• tworzenie sekwencji – to najtrudniejszy etap pracy z sekwencją. Dziecko układa początek sekwencji dla dorosłego. Sam musi wymyślić układ, który będzie miał powtórzyć dorosły (naśladowanie i kontynuowanie sekwencji) bądź zabrać z niego tylko wybrane elementy, tak by dorosły mógł dopełnić sekwencję (uzupełnianie).

Zawartość:

• 19 trójkątów z lektury kwadratów,
• 2 książeczki z wzorami do układania, każda po 37 wzorów (jedna zawiera zaznaczone kontury poszczególnych trójkątów, z których tworzy się większy wzór, druga nie ma takiego ułatwienia).

Zastosowanie:

• naśladowanie ułożenia wzorów na płaszczyźnie – dziecko układa widoczny przed sobą wzór (może być wcześniej namalowany lub ułożony przy nim – tak, by dziecko widziało, jak powstaje dany obraz) z 3,4,5 lub więcej elementów. Można przygotować wyliczoną liczbę trójkątów potrzebną do ułożenia wzoru lub wyłożyć wszystkie trójkąty z pudełka,

• naśladowanie ułożenia wzorów na płaszczyźnie z pamięci – to ćwiczenie różni się stopniem trudności od poprzedniego – dochodzi element pamiętania wzoru, który na czas ułożenia zostaje ukryty,
• układanie wzorów z tablic – autorka ćwiczenia sugeruje podanie dziecku tyle klocków, ile potrzeba do ułożenia prezentowanego wzoru. Ja daje zazwyczaj wszystkie, dziecko samo wybiera z puli potrzebne. Wzorów nie powinno układać się na książeczce. Gdy zauważam u dziecka problem z wzrokową percepcją i odzwierciedleniem układu z tablicy, proponuję tymczasowe użycie własnoręcznie zrobionych przeźroczy. Zdarza się też, że wystarczy pierwszy trójkąt ułożyć na planszy, zauważyć wzajemny układ pozostałych trójkątów, trójkąt przenieś na stół i skończyć układać wzór.

Zawartość:

• 16 kwadratowych dwustronnych elementów tekturowych,
• 2 prostokątne elementy dwustronne tekturowe,
• 4 nieregularne elementy dwustronne tekturowe,
• zbindowana książeczka, 60 numerowanych stron laminowanych ze wzorami,
• instrukcja ćwiczeń

Zastosowanie:

• naśladowanie sekwencji,
• kontynuowanie sekwencji,
• uzupełnianie sekwencji,

• tworzenie sekwencji,

• układanie klocków według podanego wzoru – dziecko ma za zadanie ułożyć wzór, wykorzystując dostępne klocki. Z moich obserwacji wynika, że karty ułożone są według stopnia trudności. Podzieliłabym je na 3 poziomy:
  • 1 – 15 – klocki na wzorach mają widoczne krawędzie, sugeruje to użycie wyłącznie kwadratowych klocków
  • 16 – 45 – klocki na wzorach nie mają krawędzi, skłania to do użycia również klocków prostokątnych i o nieregularnych kształtach (litery „L”)
  • 46 – 60 – klocki na wzorach nie mają krawędzi, ponadto cały wzór pojawia się w pomniejszonej skali.

I tak na II. I III. etapie wprowadzam osobistą modyfikację. Dostarczam dziecku kilka klocków (2-4), których bezwzględnie musi użyć – są to klocki o nieregularnym kształcie lub prostokąty. Reszta wzoru dopełniana jest według potrzeby. Zmiana ta jest po części odstępstwem od żelazne zasady linearności. Dziecko w pierwszej kolejności dziecko musi wywnioskować, w które miejsca włożyć dane mu klocki, by wszystkie zostały wykorzystane i ułożone we właściwym miejscu układanki.

Zawartość:

• 16 dwustronnych elementów tekturowych,
• 55 pasków wzorcowych,
• książeczka zawierająca 45 stron laminowanych ze wzorami,
• instrukcja ćwiczeń.

Zastosowanie:

• naśladowanie sekwencji,

• kontynuowanie sekwencji,

• uzupełnianie sekwencji,

• układanie wzorów z tablic – dziecko ma za zadanie ułożyć wzór, wykorzystując dostępne klocki. Z moich obserwacji wynika, że karty ułożone są według stopnia trudności. Podzieliłabym je na 3 poziomy: 1 – 15 – klocki na wzorach mają widoczne krawędzie,
  16 – 30 – klocki na wzorach nie mają krawędzi,
  31 –  45 – klocki na wzorach nie mają krawędzi, ponadto cały wzór pojawia się w pomniejszonej skali.

Zawartość:

• 9 biało-niebieskich sześcianów,
• książeczka z wzorami uporządkowana według trudności,
• 2 książeczka z wzorami do układania (jedna zawiera zaznaczone krawędzie poszczególnych trójkątów, z których tworzy się większy wzór, druga nie ma takiego ułatwienia)

Zastosowanie:

• ułożenie wzoru z kostek – każda z sześciu ścian na kostce jest inna. Dziecko spostrzegając wzrokowo wzór wyodrębnia cztery lub dziewięć ścian we wzorze (w zależności od stopnia trudności wzoru). Następnie linearnie (od lewej do prawej) i wers po wersie układa kostki tymi ścianami, które wcześniej zidentyfikował. Autorka układanek zaznacza, że wzorów nie powinno układać się na książeczce z wzorami, ale na stole. W przypadku trudności można rozpocząć wspólnie z dzieckiem układać wzór, by obserwowało nasze działania.

Podczas terapii i ćwiczeń zdarza mi się także korzystać z ułatwienia – własnoręcznie zrobionych przeźroczy, które na kilka sekund przykładam do wzoru, by dziecko analitycznie spostrzegło wzajemne ułożenie ścian. Przeźrocza są tylko doraźną i przejściową pomocą. Z czasowym odroczeniem dziecko próbuje samodzielnie ułożyć wzór.

Wnikliwa charakterystyka dwóch zestawów “Kostek Baby Jagi”, prezentacja 10. sposobów pracy z całymi zestawami lub tylko z wybranymi ich elementami oraz autorskie szablony do pobrania we wpisie “Kostki Baby Jagi” – 10 sposobów na kreatywną naukę i zabawę z dzieckiem.

Zawartość:

• instrukcja,
• specjalny szablon ułatwiający układanie,
• 10 kolorowych wzorów do układania,
• 10 czarnych wzorów do układania,
• 20 kart z  “obrysami” wzorów,
• 120 kolorowych kostek (żółtych, zielonych, czerwonych, niebieskich i czarnych),
• propozycja ćwiczeń dodatkowych z wykorzystaniem elementów zestawu.

Zastosowanie, na którym się skupiam:

• naśladowanie sekwencji,
• kontynuowanie sekwencji,
• uzupełnianie sekwencji,
• tworzenie sekwencji,
• układanie obrazków na podstawie wzoru – z zachowaniem kierunku od lewej do prawej, linijka po linijce.

Zawartość:

• instrukcja,
• 102 drewniane sześcienne kostki o długości boku 2 cm w 6 różnych kolorach,
• plansze podzielone na 3 grupy:
  • A-Mandale – układanie klocków w płaszczyźnie według podanego wzoru kolorystycznego,
  • B-Budowle – układanie klocków w przestrzeni według wzoru,
  • C-Bryły – budowanie budowli zgodnie z przedstawionym rzutem,
  • D – puste szablony do dowolnego wykorzystania.

Zastosowanie, na którym się skupiam:

• kategoryzacja według koloru,
• wykluczanie ze zbioru,
• naśladowanie ułożenia wzorów na płaszczyźnie (plansze A) – dziecko układa widoczny przed sobą wzór z zachowaniem reguły układania od lewej do prawej oraz linijka po linijce. Rodzic/terapeuta może zaproponować dziecku własne pomysły wzorów, wykorzystując plansze D (puste szablony),
• naśladowanie ułożenia wzorów przestrzennych (plansze B) – dziecko układa odpowiednią ilość klocków w określonym na planszy kolorze. Rodzic/terapeuta może zaproponować dziecku własne pomysły wzorów, wykorzystując plansze D (puste szablony),

• naśladowanie ułożenia wzorów przestrzennych na podstawie przedstawionych rzutów (plansze C) – dziecko może zacząć od równoległego układania z rodzicem/terapeutą lub od razu samodzielnie próbować odtworzyć bryłę, której rzut widzi przed sobą. Plansz jest bardzo mało, więc sama tworzę przy dziecku bryły, a ono, w zależności od poziomu zaawansowania, układa ze mną równolegle, bądź samodzielnie, mając do dyspozycji już gotową wzorcową bryłę,

• naśladowanie sekwencji,
• kontynuowanie sekwencji,
• uzupełnianie sekwencji,

• tworzenie sekwencji.

Uniwersalizm i wielofunkcyjność dobrze zaprojektowanej układanki lewopółkulowej inspiruje do szukania innych kreatywnych oraz wartościowych terapeutycznie i edukacyjnie zastosowań tego typu pomocy. Oto właśnie kodowanie dla dzieci rozumiane jako określony sposób myślenia polegający na dostrzeganiu reguł, prawidłowości i analogii okazuje się doskonałym sposobem na połączenie pożądanej dziś kompetencji szkolnej i życiowej, jaką jest szyfrowanie (szerzej programowanie) z szeregiem umiejętności rozwojowych dziecka.

Arytmetyka, symetria, sudoku poprzez szyfrowanie na manipulacyjnej układance lewopółkulowej? Czy to możliwe? Oczywiście! Wszystkie wymienione umiejętności ćwiczyć można z jakąkolwiek manipulacyjną układanką lewopółkulową od Blue-Sky.

Dziś opisując konkretne ćwiczenia, odwołuję się do następujących układanek:

Charakterystyka zestawu, inspiracje do ćwiczeń i zabawy oraz filmiki instruktażowe znajdują się we wpisie — Kodowanie (i nie tylko) dla dzieci z manipulacyjnymi układankami lewopółkulowymi.

Zestaw daje wiele możliwości budowania układanek lewopółkulowych. Układy przenosi się z przygotowanych tablicy na bazy rzepowe lub na drewnianą deseczkę.

Można odtwarzać ułożenie realistycznie wyglądających grzybów, symbolicznej reprezentacji grzybów, kolorów kapeluszy lub kolorów nóżek.

Charakterystyka zestawu, inspiracje do ćwiczeń i zabawy oraz filmiki instruktażowe znajdują się we wpisie – Układanka lewopółkulowa „Grzybki” – pomoc wspierająca wszechstronny rozwój dziecka.

Charakterystyka zestawu, inspiracje do ćwiczeń i zabawy oraz filmiki instruktażowe znajdują się we wpisie – „Kubiki” – polskie klocki rozwijające nie tylko wyobraźnię.

Zawartość:

• 25 kolorowych kostek,
• 55 kart wzorów,
• klepsydra,
• 100 żetonów,
• instrukcja.

Zastosowanie, na którym się skupiam:

• kategoryzacja według koloru,
• naśladowanie sekwencji,
• kontynuowanie sekwencji,
• uzupełnianie sekwencji,
• tworzenie sekwencji,
• wykluczanie ze zbioru,
• naśladowanie ułożenia wzoru (2,3,4,5 i wieloelementowego),

• naśladowanie ułożenia wzoru (2,3,4,5 i wieloelementowego) z pamięci.

Zawartość:

• 48 żetonów (czerwony, niebieski, zielony, żółty),
• 55 kart wzorów,
• 4 linki,
• 4 podkłady,
• instrukcja

Zastosowanie, na którym się skupiam:

• naśladowanie sekwencji,

• kontynuowanie sekwencji,

• uzupełnianie sekwencji,

• tworzenie sekwencji,

• kategoryzacja według koloru bez względu na kształt,

• kategoryzacja według kształtu,

• kategoryzacja według kształtu bez względu na kolor,

• naśladowanie ułożenia wzoru,

Dla początkujących wprowadzam wspomniane wcześniej podkładki.

Naśladować wzór można na tablicach tej samej wielkości – to opcja dla tych, którzy mają jeszcze problem ze spostrzeganiem wzrokowym.

Można tez od razu pracować na załączonych kartach.

• układanie wzoru z pamięci.

Zawartość:

• 10 drewnianych klocków,
• stojak na klocki,
• książeczka z 48 zadaniami (4 poziomy trudności) i ich rozwiązaniami.

Zastosowanie:

• ułożenie klocków w taki sposób, aby odtwarzały obrazek (wzór) przedstawiony na jednej z tablic – zadania dzienne (1-24) to tablice przedstawiające obrazki bardziej lub mniej podobne do rzeczywistszych (drzewo, auto, dziecko, dom), do których budowany użyto kolorowych klocków, z zaznaczonymi na sobie szczegółami (oczy, koła itp.). Zadanie nocne (25-48) to po prostu cienie obrazków dziennych. W tym przypadku klocki nie różnią się między sobą barwą i dobierając je kolejno podczas układania, zwraca się już uwagę tylko na kształt, różnicujący je od pozostałych.

Dla dzieci, które zaczynają dopiero przygodę z układanką polecam najprostsze własnoręcznie zrobione karty, które pozwolą przyswoić zasady takiej układanki, czyli regułę od lewego pałąka do prawego oraz od dołu do góry.

Uniwersalizm tych klocków sprawia, że bawimy się nimi w domu nie tylko układając zestawy przedstawione w instrukcjach. Zakres użycia jest bowiem … nieograniczony. Spora garść podpowiedzi we wpisie – Kreatywne wykorzystanie klocków Lego w zabawie i nauce. Koniecznie zerknijcie.

Wszelkiego rodzaju klocki można wykorzystać do ćwiczenia lewopółkulowych funkcji mózgu. Kilka pomysłów z wykorzystaniem klocków Korbo niżej.

Mam nadzieję, że wpis Was zainspirował do zabawy z własnymi dziećmi. Może wy macie swoje pomysły z układankami lewpółkulowymi w roli głównej. Piszcie w komentarzach.

Układanki lewopółkulowe to nie tylko świetny sposób na wspieranie rozwoju intelektualnego dzieci, ale również doskonała metoda na zabawę, która łączy w sobie edukację i rozrywkę. Gry lewopółkulowe, zabawki lewopółkulowe, a także ćwiczenia lewopółkulowe są specjalnie zaprojektowane, aby stymulować analityczne myślenie, zdolności językowe oraz umiejętność dostrzegania i analizowania sekwencji i wzorów. Dla najmłodszych – układanki lewopółkulowe dla 2 latka – są zaprojektowane w taki sposób, aby były bezpieczne i jednocześnie stymulujące. Zawierają one zazwyczaj większe elementy, które są łatwiejsze do chwytania przez małe ręce oraz pomagają w rozwijaniu koordynacji wzrokowo-ruchowej. Poprzez zabawę, dzieci uczą się rozpoznawania kształtów, kolorów oraz rozumienia prostych zależności przyczynowo-skutkowych, co jest podstawą logicznego myślenia.

Z kolei układanki lewopółkulowe dla 3 latka są bardziej skomplikowane, oferując większe wyzwanie i lepiej dopasowane do rozwijających się umiejętności dziecka w tym wieku. Te gry i zabawki lewopółkulowe zazwyczaj zawierają bardziej złożone wzory oraz mniejsze elementy, co wymaga od dziecka większej precyzji i skupienia. Są to nie tylko doskonałe narzędzia do nauki przez zabawę, ale również sposób na rozwijanie kreatywności i wyobraźni przestrzennej. Dzięki temu dzieci nie tylko ćwiczą funkcje lewej półkuli mózgu, ale również uczą się, jak za pomocą logicznego myślenia rozwiązywać problemy i pokonywać napotkane trudności. Takie zabawy lewopółkulowe są nieocenione w kształtowaniu umiejętności, które będą procentować w przyszłości, wspierając zarówno sukcesy edukacyjne, jak i osobiste dziecka.

Oprócz układanek lewopółkulowych istnieje cała gama ćwiczeń odwołujących się do funkcji lewopółkulowych – szczególnie polecam czarno-białe karty pracy stworzone przez Martę Korendo. Więcej o nich we wpisie Ćwiczenia uruchamiające strategie lewopółkulowe.

Z kolei wpis Wnioskowanie przez analogię – mechanizm lewej półkuli usprawniający naukę języka wyjaśnia wpływ analogii na naukę języka, ale i harmonijny rozwój wszystkich funkcji poznawczych. Zawiera jednocześnie instruktażowy opis sposobu pracy z różnego rodzaju analogiami.

Zestawy takie jak “Ćwiczenia ogólnorozwojowe rozwijające mowę”, “3w1 SU-DO-KU, ME-MO, TU-PU-TU – SYLABOWE”, czy “Nazwij i wrzuć” dostarczają niezliczonych pomysłów ćwiczeń stymulujących lewą półkulę. Szczegółową charakterystykę pomocy, a przede wszystkim prezentację różnorodnych sposobów pracy z wykorzystaniem wspomnianych zestawów znajdziecie, klikając w konkretne tytuły.

Warto pamiętać, że prawie każdą grę i popularne zabawki, które większość z nas posiada w domu, można wykorzystać do jednoczesnej nauki i zabawki. Odsyłam więc do wpisów dotyczących LEGO – “Kreatywne wykorzystanie klocków Lego w zabawie i nauce”, popularnych planszówek – “Trzy proste gry planszowe z potencjałem dydaktycznym” oraz bestsellerowych układanek – “Bezkonkurencyjne gry logiczne”.

“Kreatywne wykorzystanie klocków Lego w zabawie i nauce”.

Trzy proste gry planszowe z potencjałem dydaktycznym”.

“Bezkonkurencyjne gry logiczne”.

Sporo ćwiczeń mechanizmów lewopółkulowych w formie gotowych kart pracy znajduje się w zestawach pomocy przygotowanych dla dzieci zagrożonych dysleksją – szerzej we wpisie O trzech takich, co przeciwdziałają dysleksji.