Seria publikacji Erica Carle’a sygnowana tytułem „Moja pierwsza książka o …” oparta jest na prostym koncepcie popularnych układanek dla dzieci. Mianowicie – strony książek podzielone są na dwie części, ale górna nie pasuje do dolnej. Nie chodzi jednak o wytężanie wzroku i składanie obrazka w pasującą wizualnie całość. Zadanie dziecka polega na dopasowywaniu fragmentów układanki odpowiadających sobie treściowo i logicznie.
Aina Bestard i jej interaktywne książki „Co kryje las?”, „Co kryje morze?”, „Co kryje ciało?” pozwalają dziecku samodzielnie odkrywać niewidziane gołym okiem – bogatą leśną przyrodę, tajemnicze podwodne głębiny oraz fascynujące wnętrze ludzkiego organizmu. Oszczędnie malowany świat przedstawiony, miejscami estetyką bliski raczej bajecznym i nierzeczywistym krainom – dzięki wielowarstwowym ilustracjom oraz przeźroczom (szkiełkom) w trzech kolorach dołączonym do każdej książki – nabiera realnych, ale nie mniej fascynujących (wręcz przeciwnie) kształtów i kolorów. Interaktywne eksplorowanie tych książek to suma wielu aktywności – patrzenia, szukania, odkrywania, podziwiania, ale i czytania, które w tym wypadku pełni instruktażową rolę względem kolorowych filtrów, później dopiero inspirując do odkrywania ukrytych tajemnic prezentowanych światów.
„Bardzo głodna gąsienica” to niepozorna skarbnica inspiracji do poznawczych eksploracji, językowych zabaw i prawdziwie manualnych treningów. Ta niepozorna książeczka – poszerzająca poznawcze horyzonty najmłodszych i aktywizująca czytelniczką wyobraźnię – liczy ponad 50 lat! Z czego wynika niegasnący fenomen twórczości Erica Carle’a? Nas urzeka koncept – połączenie czytania z zabawą i dosłowną eksploracją świata przedstawionego. Szczególnie to ostatnie – i tak przewlekanie sznurka imitującego gąsienicę przez każdą z 20 dziurek wydrążonych przez tytułowego głodomora bez dwóch zdań budzi rodzicielski podziw.
„Na wyścigi!” to nasiąknięty soczystymi kolorami przejrzysty picturebook dla dzieci składający się z minimalistycznie zaprojektowanych rozkładówek prezentujących prędkość zwierząt, rzeczy i maszyn. Wzrastająca ze strony na stronę prędkość przedstawianych obiektów, sprawia, że lektura łącząc odczytywanie liczbowych jednostek z fascynacją artystycznymi plakatami oraz zgłębianiem ciekawostek na temat pokazywanych kolejno przyspieszających egzemplarzy, mimowolnie dynamizuje i podkręca tempo samego czytania. Nie wspominając o nieodpartej chęci poznania wszystkich czołgających się, biegających, skaczących, pływających, fruwających zawodników. Książkę pochłania się jednym tchem!
Bystry, dociekliwy, przez niektórych określany mianem wścibski, ośmioletni (później dziesięcioletni) Leon wcielając się w rolę kolejno dziennikarza śledczego, naukowego detektywa i kierownika klasowego projektu, próbuje dociec: „Czy wróżka zębuszka istnieje?, „Skąd biorą się dzieci?” oraz „Po co nam ta szkoła?”. Przy okazji dowiaduje się też wielu skrywanych przez dorosłych prawd. Leon pyta, drąży, bada, szuka, wyróżnia się znakomitą przenikliwością, nieskrępowaną wyobraźnią i sporym poczuciem humoru. Takiego bohatera nie da się nie lubić.
Jednej nocy w pewnym prowincjonalnym Miasteczku giną obrazy z domów prawie wszystkich mieszkańców. Do akcji wkracza rezolutna, błyskotliwa i bezpośrednia Lola. Agentka Lola. Młoda pani detektyw przysłana zostaje jako wsparcie dla miejscowego Posterunkowego Ziółko, który nie radzi sobie z zagadkowymi zniknięciami. Pełna humoru i malarskich dzieł sztuki detektywistyczna opowieść aktywnie wciągająca czytelnika do zabawy. Nadto wcale nie tendencyjna, mimo ekologicznego przesłania!
„Dzieci z Hamamatsu” to opowieść o odkrywaniu japońskiej kultury, o dziecięcych emocjach i trudnej adaptacji do zupełnie nowej rzeczywistości – snuta z perspektywy czwórki przyjaciół: Laury, Miyu i bliźniaczych braci Zena i Uso, dzieci z Hamamatsu. Japonia widziana oczami dzieci, w tej niecodziennej narracji kilkuletniej Laury, staje się dla czytelników (tych młodszych, ale i całkiem dorosłych) osobliwie egzotyczna i niezwykle zaskakująca. Kuszący orientalizm spotęgowany na nielicznych w książce ilustracjach zaprasza do odbycia prawdziwej podróży do Kraju Kwitnącej Wiśni.
„Narodziny” Any Gallo i Pabla Acosty oraz „Ziemia, żywa planeta” Marty de la Serny połączone ilustracjami Ainy Bestard to unikalne czytelnicze podróże przez odległe epoki, ale i do początków życia współczesnych osobliwych gatunków. Książki wyróżniają się arcyważnym przesłaniem, jasno określoną i czytelną kompozycją oraz niecodzienną estetyką, czyniącą z nich niezwykłe dzieła sztuki. Właśnie za sprawą szaty graficznej i nieszablonowego projektu publikacji, a mimo miejscami ściśle naukowego charakteru narracji, pozycje okazują się być atrakcyjne i przystępne dla starszych i młodszych odbiorców.
Tak powinien wyglądać szkolny podręcznik do historii. Linearna opowieść z narracją w 1. osobie liczby mnogiej czasu teraźniejszego – bardzo spersonalizowana, a jednak obiektywna i uniwersalna. Bez manipulacji, przekłamań i faworyzowania. Po trosze album, w części picturebook, z elementami komiksu i pokaźnym zbiorem infografik – czyli obraz i słowo, które niosąc znaczenie, równocześnie rozbudzają ciekawość, czekają na czytelniczą interpretację i ocenę, zachęcają do dyskusji. Bezpośrednio padające pytania – bez autorskiej odpowiedzi, wymagające czytelniczego komentarza. Spajająca treść i ilustrację idea – naszą historię piszemy my sami każdego dnia.
„Wilczek” jest opowieścią o nietolerancji, a ostatecznie o akceptacji cudzych odmienności, czyjegoś indywidualizmu i wyjątkowości. Bezpośrednia obecność „innego”, „odmieńca”, „obcego” w przedstawianej historii pozwala rozszerzyć perspektywę prezentowanych zagadnień o problem wykluczenia, odtrącenia i osamotnienia. Wszystkie kwestie ujęte przez Gerdę Wagener w formę przypowieści wraz z pokazanymi próbami wpasowania się w stereotypy zakorzenione w świadomości dobitnie podkreślają pastelowe i pełne artyzmu ilustracje Józefa Wilkonia. „Wilczek” to krótka i bardzo prosta historia obudowana sugestywnym obrazem. Publikacja zasłużenie otrzymała Nagrodę Honorową Polskiej Sekcji IBBY – „Książka Roku 2007”.
