„Kuku zostaje Świętym Mikołajem” Moniki Kamińskiej to niezwykle ciepła opowieść, bo z empatycznymi bohaterami, uniwersalnymi dylematami i mądrym przesłaniem. Historia zilustrowana przez Andrzeja Tylkowskiego (unikalna, wyraźna i czarna kreska, żywe barwy grafik, częsta rezygnacja z tła oraz charakterystyczny wygląd kreślonych postaci) pozwala dostrzec niepomierną radość dawania nad braniem i jednocześnie czerpać przyjemność z małych rzeczy.
Całkiem zwykły początek, ale poważne dylematy
Historia „Kuku zostaje Świętym Mikołajem”, czyli najnowszej części serii o chłopcu imieniem Kuku, rozpoczyna się sceną, przypominającą zapewne domową rzeczywistość wielu rodzin na całym świecie na przełomie listopada i grudnia. Oto kilkuletnie dziecko – w „Kuku zostaje Świętym Mikołajem” jest to główny bohater – tworzy list do Świętego Mikołaja.
Myśli niezwykle empatycznego i troskliwego Kuku krążą wokół dostojnego i szczodrego staruszka z białą brodą obdarowującego podarkami wszystkie dzieci na świecie, wędrując następnie w stronę jego dyskretnych i nierzucających się w oczy pomocników.
Prosta autorefleksja, doskonale odzwierciedlająca współodczuwające usposobienie Kuku, przedstawia się następująco – skoro elfy robią prezenty dla wszystkich (czy w ogóle udaje się im robić prezenty dla każdego?), to pewnie same nie dostają prezentów, więc jest im bardzo smutno. Z przygnębiającego nastroju próbuje wnuczka wyrwać dziadek. Wtedy pada jedno z ważniejszych zdań w książce:
Czasem dawanie przynosi większą radość niż branie…
Tak od słowa do słowa – dziadek proponuje Kuku, żeby sam, już teraz, spróbował zostać Świętym Mikołajem. Wszystko po to, by poczuć, ile radości może sprawiać obdarowywanie kogoś prezentami, nie oczekując nic w zamian. Wystarczy tylko odszukać kogoś, komu można coś podarować.
Tego samego dnia jadą więc do …domu opieki. Dziadek bowiem wie, że w tym miejscu – jeszcze całkiem nieznanym dla Kuku – znajduje się wielu potrzebujących.
Ziemscy pomocnicy Świętego Mikołaja
Niepozorna grafika pokazująca wspomnianą podróż bohaterów jest urzekająca, a co najważniejsze – okazuje się być idealnym streszczeniem całej opowieści (wraz z podobnym obrazem umieszczonym w dalszej części historii). Oto w dole ilustracji widać dziadka i Kuku pędzących samochodem po drodze w stronę domu opieki. Są oni niczym namalowany w górnej części obrazka Święty Mikołaj w saniach mknący po nieboskłonie.
Bystre dziecięce oko bez trudu zauważy, że podczas powtórnej wycieczki do domu opieki (po kilkunastu dniach intensywnych prac nad prezentami dla ich mieszkańców) worek z podarkami nie znajduje się już na saniach Świętego Mikołaja (tak, jak to miało miejsce na pierwszej ilustracji tego rodzaju), ale na bagażniku auta ziemskich pomocników Świętego, który to zapewne bardzo się cieszy, że ktoś mu pomaga. Im więcej Mikołajów, tym lepiej.
Świąteczna aura
Świąteczny klimat książki to jednak nie tylko Święty Mikołaj co raz mknący po niebie. To również przebierający się za niego uroczy Kuku – w ogromnej czerwonej czapce z pomponem, w czerwonym płaszczu, spodniach i oczywiście z gęsta białą brodą oraz komicznie udający elfa dziadek, który w imię, nie tyle dobrej zabawy, co pomocy wnukowi w zrozumieniu istotnych w życiu prawd, zdobywa się na odwagę bycia przez chwilę po części wesołkowatym pomocnikiem nowego Świętego Mikołaja, po trochu spontanicznym i nieskrępowanym konwenansami dzieckiem.
Niezwykłą, świąteczną atmosferę tworzą również odbywające się przez kilkanaście dni przygotowania do wizyty w domu opieki, w tym praca nad własnoręcznie robionymi podarkami, a ostatecznie również mocno zaakcentowane finalne obdarowywanie mieszkańców domu opieki prezentami.
Książka „Kuku zostaje Świętym Mikołajem” Moniki Kamińskiej z ilustracjami Andrzeja Tylkowskiego ukazała się nakładem wydawnictwa Mamania.
Do codziennego czytania na kolejne dni grudnia polecam „Jak ratowaliśmy Wigilię” Ellen Karlsson i Cecilii Heikkili, o której przeczytacie we wpisie – Adwentowe odliczanie do Bożego Narodzenia z książką „Jak ratowaliśmy Wigilię”. Tam też usłyszycie fragment pierwszego rozdziału czytany przez młodego miłośnika świątecznych historii.
Jeśli korzystacie z zadaniowego kalendarza adwentowego, polecam naszą zeszłoroczną inspirację – W oczekiwaniu na Święta – z naszym kalendarzem adwentowym DIY.
Jeśli nie wyobrażacie sobie przygotowań do Bożego Narodzenia bez książek, polecamy adwentówki, które sprawdziły się u nas — Adwentowe książki.
