W „Patrz, Madika, pada śnieg!” tytułowa odwieczna dziecięca fascynacja białym puchem połączona z wyeksponowanym na początku tematem zimowych beztroskich szaleństw na śniegu i przedświątecznych przygotowań ustępuje miejsca dramatycznej fabule, która eksponuje moralistyczny, ale nie nachalny, wydźwięk opowieści (nieposłuszeństwo wobec dorosłych może nieść za sobą przykrą, często dotkliwą nauczkę), unaocznia potęgę przyrody (bezkresny zaśnieżony ciemny las pełen złowrogiego szumu czy przenikliwie głuchej ciszy), kojącą moc zwierząt, a nade wszystko podkreśla siostrzaną, prawdziwie telepatyczną, wieź głównych bohaterek.
W „Patrz, Madika, pada śnieg!” Ilon Wikland maluje, a Astrid Lindgren opisuje prawdziwą szwedzką zimę. Nie jeden młody czytelnik spojrzy z utęsknieniem na te domy i lasy przysypane śniegiem, zmrożone tafle lodu dryfujące na rzece, drzewa uginające się pod ciężarem białego puchu, ale przede wszystkim na, wyczekiwane przez Madikę i Lisabet, całodniowe śnieżne szaleństwa: tarzanie się w puchu, budowanie latarni, lepienie bałwana i oczywiście bitwy na śnieżki.
Niestety zimowe zabawy kończą się gorączką jednej z bohaterek – Madiki, która z tego powodu nie może iść razem z Lisabet i Alvą (pomocą domową) po prezenty gwiazdkowe.
Wielka szkoda, bo tego dnia miasto wygląda cudownie – świąteczne ozdoby widnieją na wystawach sklepowych i w oknach mijanych domów, śnieg miarowo prószy, a potężne zaspy na ulicach miasteczka sprawiają, że codzienne obowiązki wokół gospodarstw czy wyjście po zakupy odbywają się, mimo przedświątecznego pośpiechu, w spowolnieniu.
Zastygła w oczekiwaniu na Alvę przed sklepem mała Lisabet dostrzega pędzące sanie, na których z tyłu na płozach mały Gustaw Svenssonów jedzie na gapę, krzycząc zawadiacko do Lisabet – „Ty tak nie umiesz!”. Przechwalający się swoim wyczynem chłopiec podjudza Lisabet, która, gdy tylko nadarza się okazja, korzystając z nieuwagi pijanego ich właściciela, wskakuje na odjeżdżające spod sklepu sanie.
Początkowo ekscytująca przejażdżka, o której chciałoby się opowiedzieć z pogardą Gustawowi, przekształca się w niebezpieczną podróż, by ostatecznie zamienić się w przerażającą tułaczkę po ciemnym oddalonym od miasta lesie…
Czy Lisabet odnajdzie w nim upragnione światło chaty, może usłyszy dźwięk saniowych dzwoneczków, choćby to miały być sanie strasznego Anderssona czy może tajemniczy śpiew?
Już ten dzień to chwila, co się do snu kłoni.
O, słodyczy, co po dniu nadejdziesz tym!
Wszystko przecież spocznie w Ojca mego dłoni.
Czy ja, Jego dziecko, trwożyć mam się czym?
Książka „Patrz, Madika, pada śnieg!” Astrid Lindgren z ilustracjami Ilon Wikland w tłumaczeniu Anny Węgleńskiej wydana została nakładem Wydawnictwa Zakamarki.
Jeśli nie wyobrażacie sobie przygotowań do Bożego Narodzenia bez książek, polecamy adwentówki, które sprawdziły się u nas — Adwentowe książki.
Szerzej o cechach literatury szwedzkiej dla dzieci we wpisie – Literatura szwedzka dla dzieci w pigułce – ponadczasowy i ogólnoświatowy fenomen. Tam też zamieszczona została obszerna lista (również w formacie PDF) cenionych na całym świecie szwedzkich autorów wraz z konkretnymi tytułami ich książek oraz zdjęciami okładek i wewnętrznych fragmentów rozkładówek.
