Wieczorno-nocne oglądanie filmów umarło śmiercią naturalną, gdy urodził się nasz pierwszy potomek. Pierwszy rok, a nawet trzy lata zasypiałam od razu, gdy tylko moja głowa dotknęła poduszki. Ewentualnie po 2, 3 minutach cowieczornego rytuału, czyli dialogowej kołysanki z kultowego sitcomu “Friends”. Dziś chłopcy smacznie przesypiają noce, więc my możemy nadrabiać filmowe zaległości. Jakie w miarę nowe filmy do obejrzenia na wieczór lub każdą inną porę (jeśli macie taki komfort 😉 ) polecam?
Jeźdźcy sprawiedliwości
“Jeźdźcy sprawiedliwości” to jeden z lepszych filmów 2021 roku – i to nie tylko moim zdaniem. Film zdobył cztery Roberty, czyli nagrody Duńskiej Akademii Filmowej (najlepsze efekty specjalne, najlepsza aktorka, najlepszy aktor drugoplanowy, najlepsza muzyka). Anders Thomas Jensen to również nagradzany Oscarem reżyser. Spodziewać się można więc czegoś naprawdę dobrego.
Markus weteran wojenny wraca z misji, by zająć się córką, po tym, jak jego żona ginie w katastrofie kolejowej. Gdy jednak do domu jego drzwi pukają nieznajomi oznajmiający, że zdarzenie wcale nie było nieszczęśliwym wypadkiem, odrzuca żałobne emocje i postanawia się zemścić.
“Jeźdźcy sprawiedliwości” to trzymające w napięciu skandynawskie kino akcji, w którym nie brakuje czarnego humoru. Jest zemsta za rodzinną krzywdę, są kryminalne okoliczności, jest komediowa przygoda. Do tego dochodzą tytułowi jeźdźcy sprawiedliwości, czyli w tym wypadku ekscentryczna zgraja bohaterów, którzy połączeni wspólnym celem, próbują odkryć prawdę. Tyle tylko, że granica między rzeczywistymi dowodami a idealnie pasującymi do niej, choć fałszywymi, elementami jest cienka.
Aida
W toczonej w latach 1992-1995 wojnie w Bośni i Hercegowinie, w mieście Srebrenica wojska bośniackich Serbów przeprowadzały masowe egzekucje muzułmańskich mieszkańców, mimo iż miasto posiadało oficjalny status “strefy bezpieczeństwa” (ochronę enklawy stanowiły rozlokowane w pobliżu siły pokojowe ONZ). Zginęło wówczas ponad osiem tysięcy muzułmańskich Bośniaków – mężczyzn i chłopców.
Główną bohaterką jest jednak kobieta – miejscowa nauczycielka, pracująca dla ONZ jako tłumaczka. Początkowy dramat dotyczy zalezienia słów, za pomocą których musi wyjaśnić rodakom absolutne zobojętnienie mających ich chronić wojsk. Później filmowe kadry uwieczniają tragedię matki i żony, która zrobi wszystko, by zapewnić swoim dzieciom i mężowi bezpieczeństwo. Bezgraniczna miłość w walce z uciekającym czasem, pasywnością dowódców i nadciągającym zagrożeniem okazuje się niewystarczająca.
Bolesna tematyka, po ponad 25 latach odżywa, na oczach zwykłych widzów, również w sercach mieszkańców Srebrenicy, ale i, jak pokazuje aktualna rzeczywistość, także w ludności ukraińskiej (“Nowa Srebrenica” to określenie, które pojawia się teraz w światowych przekazach, opisujących zbrodnię w Buczy).
Żeby nie było śladów
“Żeby nie było śladów” jest adaptacją reportażu opowiadającego o Grzegorzu Przemyku – maturzyście, który na skutek ciężkiego pobicia przez funkcjonariuszy milicji umiera. Na nieszczęście dla PRL-owskich władz jedyny świadek zdarzenia Jurek Popiel przeżył. To on znalazł się na celowniku aparatu bezpieczeństwa, który za wszelką cenę (inwigilacje, zastraszanie, manipulacje) usiłował oczyścić wizerunek komunistycznej władzy.
Historia odtwarzana przez świetnych aktorów (Tomasz Ziętek, Sandra Korzeniak, Jacek Braciak, Agnieszka Grochowska, Robert Więckiewicz, Tomasz Kot, Bartłomiej Topa) wcale nie dłuży się, mimo iż film liczy blisko trzy godziny!
Powrót do tamtych dni
Z jednej strony rozkwit konsumpcjonizmu ostatniej dekady XX wieku, a więc pełne LEGO półki w Pewexach, kaset wideo w wypożyczalniach, pstrokate ubrania, z drugiej szara rzeczywistość blokowiskowej codzienności. W takie okoliczności rzucony zostaje powracający ze Stanów emigrant – Alek Malinowski. Wyczuwalny od początku filmu niepokój runie w jednej chwili – podczas rodzinnej uroczystości, w której wyjdzie na jaw, że praca na 45 piętrze drapacza chmur wcale nie dotyczyła pracy radiowca, a sprzątania pomiędzy kolejnymi cugami alkoholowymi.
“Powrót do tamtych dni” oznacza powrót do alkoholowych rytuału ojca. Dramat alkoholika okazuje się nie mniejszym dramatem rodziny – żony i syna. I znów do głosu dochodzi kontrast świata przedstawionego – pierwsza miłość syna, fascynacja dobrami przywiezionymi zza oceanu oraz bardzo naturalistyczne obrazy upodlenia upojonego alkoholem ojca.
A finalna scena… może obudzi innego zamroczonego procentami “Alka”, jakich wielu, a którego świetnie zagrał Maciej Stuhr.
Najmro
Kino rozrywkowe i komedia kryminalna – na dodatek polska – w najlepszym wydaniu! Dla Dawida Ogrodnika w roli znanego całej Polsce “króla złodziei”, dla pędzącej jak szalona akcji i dla eksperymentów filmowych w duchu amerykańskiego kina (slow-motion “Matrixa” wypada słabo przy scenach z “Najmro”) warto zasiąść przed ekranem.
Kod wart miliardy dolarów
Filmy oparte na faktach, których akcja przynajmniej w części toczy się w sądzie i dotyczy brutalnej rzeczywistości adwokackich batalii, a przy tym wynosi pod niebiosa przyjaźń i lojalność – takie kino uwielbiam. Jeśli masz podobnie, “Kod wart miliardy dolarów” jest dla Ciebie.
Film (właściwie miniserial) opowiada historię dwóch niemieckich geniuszy komputerowych, którzy rozpoczynają walkę sądową z Googlem. Uważając się za twórców algorytmu używanego przez Google Earth, będą musieli dokonać prawie niemożliwego, by przekonać do siebie ławę przysięgłych.
Ojciec
O złodzieju pamięci, czyli demencji, powstało już wiele filmów, ale ten – ze względu na aktorskie role Anthony’ego Hopkinsa i Olivii Colman oraz ciekawe rozwiązania artystyczne (m.in. odwróconą chronologię i pętle czasowe), dzięki którym przybliżane są widzom doświadczenia osób z Alzheimerem – zasługuje na szczególną uwagę.
Obiecująca. Młoda. Kobieta.
“Obiecująca. Młoda. Kobieta” traktuje o przemocy wobec kobiet w dzisiejszym patriarchalnym świecie. Gdy ktoś krzywdzi Cassandrę lub jej najbliższą przyjaciółkę, w grę wchodzi wyłącznie zemsta!
Komedia romantyczna jakich dużo? Niezupełnie! Typowy dramat psychologiczny? Nie do końca! Zwyczajny thriller? Oj, nie! “Obiecująca. Młoda. Kobieta” balansuje na granicy tych trzech stylistyk, ale zdecydowanie zwycięża ta ostatnia z dopiskiem thriller zemsty.
