Wzruszające i ekspresyjne opowiadanie obrazkowe “Małe” Stiny Wirsén oraz publikacja “Żadnej Przemocy!”, zawierająca m.in. żarliwe przemówienie wygłoszone przez Astrid Lindgren we Frankfurcie w 1978 roku przy okazji odbierania Pokojowej Nagrody Księgarzy Niemieckich, okazują się być nie tyle symbolicznym – jak kamień, co realnym wcale nie małym wkładem w pokój na świecie.
Historia powracającego z Ameryki i mieszkającego kiedyś w Valleby poszukiwacza złota Carla Henrik Gardenera (wybranego przez Lassego i Maję na głównego bohatera pracy domowej), który wraz z rozwojem akcji okazuje się być nie tylko łowcą skarbów, ale oszustem, złodziejem i – co najważniejsze dla kryminalistycznej intrygi – autorem tajemniczego listu ze wskazówkami do znalezienia diamentów wraz z wątkiem przybycia ekipy filmowej do szwedzkiego miasteczka w celu nakręcenia filmu stopniowo, z rozdziału na rozdział, coraz mocniej się splatają. Czy dwa równolegle prowadzone wątki dotyczyć będą tej samej zagadki i tego samego przestępstwa? Czy “Tajemnica filmu” – dwudziesta siódma już część serii “Biura Detektywistycznego Lassego i Mai” jest tak, jak pozostałe tomy, zaskakująca tematycznie, z wciągającą i trzymającą w napięciu fabułą, autentyczna językowo, a kompozycyjnie i graficznie schematyczna, bynajmniej nie trywialna, za to z powtarzającym się przejrzystym i dobrze znanym czytelnikom układem treści?
Spore doświadczenie Martina Widmarka (obecnie uważanego za jednego z największych szwedzkich, ale i światowych współczesnych autorów literatury dla dzieci) jako nauczyciela w szkole podstawowej, a szczególnie uczenie imigrantów języka szwedzkiego, ponadto fascynacja prostymi i lapidarnymi instrukcjami mebli sieci IKEA, zaowocowało powstaniem osobliwych publikacji, ale przede wszystkim cyklu powieści detektywistycznych i wreszcie serii horrorów (!) dla młodych czytelników. Do tych ostatnich, czyli “Nelly Rapp” dołączyła w tym roku kolejna (zapowiada się, że nie ostatnia) nowość publikowana nakładem wydawnictwa Mamania – “Nelly Rapp i kapitan Sinobrody”. Skąd bierze się czytelniczy fenomen tej serii? Dlaczego cieszy się tak ogromną popularnością zarówno wśród dzieci, jak i ich rodziców?
Księżniczki – piękne, miłe, oddane, a skrajnie nawet uległe, rozkapryszone, bez wpływu na swój los, zazwyczaj w opałach czekają na spektakularne wybawienie. Rycerze – honorowi, mężni, skorzy do walki i niezłomni, szlachetni, szarmanccy i obyci towarzysko. Smoki – bliżej nieokreślone stwory, wyglądem przypominające wielkie jaszczurki, zazwyczaj ze skrzydłami, kolcami i łuskami na ciele, groźne, posiadające ogromne moce, ziejące ogniem, siejące strach i zniszczenie, przebiegłe. Bohaterowie opowiadań Christiny Björk są dokładnym zaprzeczeniem tych utrwalonych w kulturze wyobrażeń. Wyłącznie imiona pozostają rycerskie i nobliwe.
Księżniczki, rycerze i smoki w walce ze swoimi stereotypami Czytaj dalej »
Z czego wynika fenomen “Duni”? Czy to za sprawą hipnotyzującego wzroku, czyli wielkich i pełnych emocji oczu głównych bohaterów kreślonych ołówkiem Evy Eriksson? Czy może dzięki prostej, niezwykle przejrzystej dla młodego czytelnika warstwie językowej? A może na skutek wzruszającej treści – autentycznie przedstawiającej problemy, z którymi zmagają się młodzi bohaterowie serii? O wszystkich tomach i czynnikach absorbujących kolejne rzesze fanów (niekoniecznie żeńskich) Duni i Fridy we wpisie.
7 powodów, dzięki którym pokochacie „Dunię” Rose Lagercrantz i Evy Eriksson Czytaj dalej »
Czy to powszechny zwyczaj, że w rocznicę swoich urodzin solenizant obdarowuje gości prezentami, a nie na odwrót? Tę oryginalną, a świadczącą nie tylko o hojności, gościnności, ale i ponadprzeciętności, tradycję realizuje w praktyce Pippi Pończoszanka. Idąc jej śladem, Wydawnictwo Zakamarki z okazji siedemdziesiątych piątych urodzin literackiej rudowłosej i ekscentrycznej ulubienicy dzieci wydało trzeci i ostatni tom komiksów z nią samą w roli głównej.
75 – tyle lat liczy najsłynniejsza literacka dziewczynka na świecie, która nie tyle sprawnością fizyczną, co siłą charakteru wciąż obala stereotypy świata dzieci i dorosłych. Najmłodszych inspiruje (znacie bardziej oryginalną, kreatywną, a przy tym niesztampowo działającą osobę?), dodaje odwagi do bycia sobą, mimo odmienności w wyglądzie, usposobieniu czy poglądach (ruda, piegowata, półsierota, śpi z nogami na poduszce, ciasto wałkuje na podłodze itd.), jednocześnie ucząc akceptacji wszelkich inności i indywidualności. Obnaża hipokryzję dorosłych. Staje po stronie słabszych, poniżanych, bezbronnych. Przestępców przywraca do porządku. Jak poradzi sobie tym razem w parku ze sztokholmską chuliganerią?
“Pippi w parku” – Pippi rusza z odsieczą sztokholmskiej policji Czytaj dalej »
Przeciwieństwa się przyciągają. Pan Wrona – nadąsany sceptyk, który jednak chwilami potrafi obudzić w sobie głęboko skrywaną duszę renesansowego wynalazcy i konstruktora (pomysłodawca maszyny do naprawy zjeżdżalni i urządzeń do szybkiego sprzątania obory) czy twórczego naukowca i pisarza (niedoszły autor naukowej rozprawy o powstawaniu białego mleka z zielonej trawy) i sympatyczna, pomysłowa, a przede wszystkim zawsze optymistycznie patrząca na życie krowa. To para tylko z pozoru niedobrana. Tym razem w komiksowej odsłonie.
Mama Mu – książkowe odsłony, a wśród nich ta dość osobliwa i kontrowersyjna Czytaj dalej »
Do dwóch pierwszych tomów trylogii Ulfa Starka, czyli Magicznych tenisówek mojego przyjaciela Percy’ego, Mojego przyjaciela szejka w Stureby, dołączył Mój przyjaciel Percy, Buffalo Bill i ja. Różne odcienie przyjaźni, miłosne rozterki oraz niecodzienne (po części autobiograficzne), a jednak uniwersalne refleksje dotyczące dorastających nastolatków – w takich treściach zaczyta się nie tylko młody czytelnik, ale i rodzic wybiórczo lub po kolei podkradający synowi lub córce poręczne tomy popularnej, już nie tylko w Szwecji, powieści dla dzieci i młodzieży.
Trylogia Ulfa Starka – przyjaźń, przygoda i przemiana Czytaj dalej »
Nieodwracalne skutki niesłusznych oskarżeń, czasami zwykłych pomówień, łatwo powtarzanych plotek, nadszarpnięta reputacja, bezradność i osamotnienie domniemanej ofiary, wykluczenie – tematyka, której mało kto się spodziewał, biorąc do ręki ostatnią, jak dotąd, wydaną w Polsce część serii Gunilli Bergström – „Albercie, ty złodzieju”.
