Trekking na Teneryfie (najpopularniejsze szlaki turystyczne – ponad 15 tras)

Jeśli zapytacie nas, co w Teneryfie urzeka nas najbardziej, to nie będą to plaże (choć te czarne hipnotyzują), ani ciągnące się po kilometry promenady pełne sklepików, restauracji i turystów. “Nasza” Teneryfa to zróżnicowane szlaki turystyczne — pod kątem terenu, krajobrazu i klimatu. Jedyna w swoim rodzaju jest Anaga — wilgotny, ciemnozielony las wawrzynowy wygrywa w każdej kategorii. Kosmiczna, surowa i sucha kaldera Las Cañadas ze szczytem Teide, którą pokonuje się zazwyczaj w palącym słońcu, też jest jedyna w swoim rodzaju. Wymagające wprawy wąwozy wijące się wśród plantacji bananowców czy odludne szlaki Półwyspu Teno również urzekają. Prezentujemy Wam najpiękniejsze spacery i pomysły na niezapomniany trekking na Teneryfie.

Więcej o Teneryfie z perspektywy naszej rodzinnej podróży przeczytacie we wpisach, które znajdują się (i które stale dodajemy) w zakładce Podróże. Jeszcze więcej informacji, czeka na stronie WyspyKanaryjskie.info, gdzie znajdziecie aktualności i ciekawostki o Wyspach Kanaryjskich.

To jeden z najbardziej spektakularnych trekkingów w naszym życiu. Właściwie bardzo krótki – cała trasa liczy około 3,5 km. Przez większość trasy -mało wymagający — jeśli chodzi o poziom trudności, z małymi wyjątkami, gdzie wąska ścieżka osuwa się prawie ze zbocza. Za to każdy krok jest nagradzany niesamowitymi widokami.

Szlak w górach Anaga wokół Roque de Taborno — czyli skały w kształcie kciuka wznoszącej się na 706 metrów n. p. m. – rozpoczyna się za miejscową kaplicą, następnie jeszcze dróżkami wokół zabudowań i wzdłuż kolorowej ściany z kwiatów prowadzi do miejsca widokowego. Od tego punktu rozpoczyna się właściwa trasa, która zatacza pętle wokół „kciuka”.

Całą drogę można pokonać w niecałe 1,5 godziny (zapewniają przewodniki) lub kilka, jeśli tak jak my zatrzymujecie się co rusz, by uwieczniać północne wybrzeże Anagi.

Sendero de los Sentidos to idealne miejsce na spokojny rodzinny trekking, bardziej może spacer, po Teneryfie.

Szlak Zmysłów położony jest w górach Anaga (masyw górski położony na północno-wschodnim krańcu wyspy), konkretnie w Parku ogłoszonym Rezerwatem Biosfery. Szlak składa się z trzech niewymagających ścieżek po gęstym lesie wawrzynowym. Wędrówkę rozpoczyna się z Cruz del Carmen (punkt widokowy), a w najdalszym miejscu dochodzi się do Mirador del Llano de los Loros (kolejnego spektakularnego miejsca widokowego). Z pewnością można go zaproponować wszystkim w kategorii atrakcje dla dzieci na Teneryfie.

Każdy ze szlaków oferuje doświadczenia, które pobudzą zmysł węchu, wzroku i dotyku. Po drodze spotyka się tablice oznaczone symbolem sensorycznym (nosa, ręki lub oka), które zachęcają — nie tylko najmłodszych — do wąchania, dotykania lub przyglądania się konkretnym rzeczom na ścieżce.

Kiedy wybrać się na spacer Szlakiem Zmysłów? To zależy. Jeśli chcecie poczuć klimat rodem z „Władcy Pierścieni” – najlepszy będzie mglisty ranek. W upalne lato schłodzić się można tam zawsze o każdej porze.

Teneryfa oferuje niezliczone atrakcje dla dzieci. Szlak zmysłów nie jest jedyną atrakcją dla najmłodszych. Wyspa oferuje bogactwo takich miejsc i atrakcji. Nasz TOP 25 atrakcji dla dzieci na Teneryfie znajdziecie we wpisie – Teneryfa — atrakcje dla dzieci.

Barranco del Infierno to rezerwat przyrody dlatego, aby chronić florę i faunę miejsca, dostęp do wąwozu ograniczony jest do 20 osób co pół godziny.
Aby wejść na teren chronionego obszaru przyrodniczego należy dokonać wcześniejszej rezerwacji.

Wędrówka wyznaczonym szlakiem o długości około 6,5 km (tam i z powrotem) zajmuje około 3 godzin. Krajobraz wysokościowy waha się od około 100 do 1300 metrów, dlatego zarówno flora, jak i fauna obfitują w różnorodne gatunki. Spotyka się kilka odmian tabaib, sosen kanaryjskich, jaśminu, nawet palm i kasztanowców. Bystre oko szczęśliwca może dostrzec pustułkę pospolitą, jastrzębia, kruka czy rudzika.

Szlak prowadzi starymi ścieżkami pasterskimi, później wzdłuż coraz to węższego  koryta Barranco, które kończy się, gdy dociera się do wodospadu o wysokości ponad 200 metrów.

Uzyskanie pozwolenia i jednocześnie zakup bilet możliwy jest na stronie – https://www.barrancodelinfierno.es/reservar

Szlak “Rambla de Castro” liczy niespełna 5 km. Wędrówka przez najlepiej zachowany gaj palmowy na wyspie (konkretnie na wybrzeżu Los Realejo) okazała się być bardzo przyjemnym spacerem po naturalnym ogrodzie botanicznym z jednoczesnymi przystankami na podziwianie architektury kanaryjskiej i budowli obronnych.

Przykładem pierwszej jest La Casona de los Castro. To typowa kanaryjska willa — ogromny żółty dom z drewnianymi oknami zbudowany w XVI wieku po podboju Teneryfy, należący do Hernando Castro (kupca pochodzenia portugalskiego Hernando Castro).

Druga budowla mijana na naszej trasie to fort San Fernando, czyli mała forteca obronna z XVIII wieku. Z 5 armat zachowały się 3, które kilka wieków temu chroniły tę część wyspy przed napadami piratów i nieprzyjaciół.

Trasa biegnie po klifowym wybrzeżu. Po szybkiej kawie w restauracji i kawiarni Mirador de San Pedro ruszyliśmy sporo w dół za kaplicą na najbardziej wystający punkt w tej części wyspy. W tym miejscu można podziwiać, jak wzburzone wody oceanu obijają się o skalistą część wybrzeża.

Dalej wracając na klif, podążaliśmy za szlakiem, mając u swych stóp kolejno plaże: Playa de Castro i Playa de Gordejuela.

Nad tą drugą zatrzymaliśmy się na dłużej. Stoją tam ruiny Elevador de agua de la gordejuela, czyli wodnej windy, której funkcja polegała na podniesieniu wody z wybrzeża na teren upraw położonych w dolinie La Orotava.

Wróciliśmy z powrotem podobną trasą, na wysokości fortu odbijając bardziej w lewo.

Jeden ze szlaków wokół wulkanu Chinyero (o wysokości 1561 metrów) zatacza pętlę. Trasa w Chinyero Special Nature Reserve liczy 5,7 km. To — jak dotąd — najlepszy trekking, jaki odbyliśmy w terenie wulkanicznym na Teneryfie.

Chinyero jest wygasłym wulkanem. Jego ostatnia erupcja miała miejsce w 1909 roku, a lawa, która została wyrzucona podczas tego wybuchu pokrywa sporą część szlaku, częściowo również w sosnowym lesie.

Okrężny spacer wokół Chinyero bardzo wyraźnie wyznaczają nie tylko biało-żółte pasy farby malowane na skałach, ale i krawędzie ścieżki ułożone częściowo z bazaltowych odłamów lawy, a częściowo ze skał tworzących zbocza wniesień.

Teren mimo sąsiedztwa z wulkanem jest niesamowicie różnorodny. Szlak zaczyna się w sosnowym lesie. Jedynie zwęglona kora sosen przypomina o niedawnej erupcji. Dalej ścieżka wspina się w górę, ale trasa jest bardzo przyjemna, gdyż cień drzew i spora wysokość nad poziomem morza zapewniają chłód w gorące ☀️ południe początku listopada (około 19 stopni).

Czasami las staje się rzadszy, by wreszcie odsłonić całkowicie strumienie lawy z ostatniego wybuchu. Widoki są niesamowite – marsjańska powierzchnia, pojedyncze sosny próbujące niejako wdrapywać się coraz bliżej krateru, pola szyszkowe, lawowe wydmy…

Na wszystkich rozstajach dróg znajdują się drogowskazy, więc nie sposób pomylić szlaku.

Cały szlak liczy około 3,5 km. 1,5 godziny to wystarczający czas, by bez przerw pokonać pętle. Wyprawa z dziećmi trwa dłużej. Czekają spektakularne widoki — co najlepsze — dostępne na wyciągnięcie ręki nawet dla osób niewprawionych w maszerowaniu.

Wygodny dojazd na parking znajdujący się na wysokości około 2200 metrów n.p.m. pozwala już na samym początku podziwiać znaczną część kaldery Las Canadas, czyli zapadliska po poprzednim gigantycznym wulkanie.

I tym razem krajobraz jest niepowtarzalny – surowy, miejscami przypominający czerwoną powierzchnię Marsa, jakże odmienny od bujnej i ciemnozielonej scenerii gór Anaga na Północy Teneryfy. Wędruje się bowiem po Parku Narodowym Teide (wpisanym na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO), a Pico del Teide towarzyszył piechurom cały czas w tle.

Wybrany przez nasz szlak wokół Roques de García (formacji skalnych powstałych przez nagromadzenie wielu różnych materiałów, które z biegiem czasu poprzez erozję zostały przerwane, tworząc ogromne i różnorodne grupy skał) rozpoczyna się w miejscu punktu widokowego Mirador de la Ruleta.

Trasę nr 3 bez większych problemów pokonał nasz wprawiony 4-latek – od pierwszego do ostatniego metra, choć wielu mijanych dorosłych „turystów” zawracało. Prawdopodobnie przerastała ich długość trasy lub upał.

Pętlę pokonywaliśmy zgodnie z ruchem wskazówek zegara, dzięki czemu zejścia i podejścia już na początku mieliśmy za sobą, by w drugiej części trasy spacerować po płaskich równinach wprost na parking. Już na samym początku szlaku rozpościera się przed oczami wspomniana równina Caldera de las Canadas. Pierwsza mijana formacja skalna to słynna katedra (La Catedral) i Roques de Garcia.

W połowie trasy między dwoma ostrymi formacjami skalnymi widać jakby przelewający się, ale oczywiście zastygły wodospad czarnej lawy – chwilę później stoi się na jego grzbiecie.

Na koniec uwagę przykuwa Roque Cinchado uwieczniane prawie na każdym zdjęciu z tego szlaku. 

O spektakularnych punktach widokowych Parku Narodowego Teide pisaliśmy we wpisie — Teneryfa i Park Narodowy Teide – spektakularne punkty widokowe.

Naszą listę kończę niesamowitym szlak na Teneryfie. Kolejną pętlę w Anadze udało się nam pokonać również z dziećmi. Trasę 5,4 km z około pół godzinnym postojem na obiad w plenerze przemierzyliśmy w niespełna 3 godziny.

Wędrówkę rozpoczęliśmy na parkingu nad plażą Benjo przy drodze wewnętrznej dla mieszkańców El Draguillo. Gdy minęliśmy “miasteczko” odbiliśmy w prawo na Chamorgę ( w lewo przechodząc przez kładę, rozpoczyna się szlak, na który obowiązuje pozwolenie), a za połową szlaku skręcilismy znowu na Bejno.

Na Roque del Conde wchodziliśmy w Sylwestra 2023 roku, gdy pogoda była idealna na wędrówkę na szczyt. Na górze często warunki pogodowe często różnią się od tych na plaży, my trafiliśmy na słoneczna, bezchmurną aurę.

Pokonaliśmy 5,18 km szlaku, który, zgodnie z przewodnikiem turystycznym, klasyfikowany jest jako średnio trudny. Szlak okazał się niezbyt długi – na całość trzeba zarezerwować około 4 godziny z odpoczynkiem na szczycie.

Szczyt Roque del Conde, wznoszący się na prawie 1000 metrów, oferował spektakularne widoki, zwłaszcza gdy słońce oświetlało Teide. Również widok na południową część wyspy jest niesamowity.

Trasę polecamy osobą, które nie mają lęku wysokości, raczej dorosłym lub bardzo wprawionym młodszym piechurom. Pokonanie szlaku wymaga doświadczenia, zwłaszcza gdy wspina się po stromej grani, gdzie ścieżka jest bardzo wąska.

Szlaku na El Agujero okazał się jednym z najbardziej wyjątkowych, ale i wymagających miejsc na wyspie. Trasa o długości 5,81 km zaoferowała nam nie tylko fizyczne wyzwanie, ale również niezapomniane widoki. Piękna pogoda, która towarzyszyła nam w czasie wędrówki, znacząco wpłynęła na komfort wędrówki, ale i pozwoliła cieszyć się świetną widocznością.

Szlak ten, uznawany za trudny, w pełni zasługuje na taką ocenę. Trasa prowadziła przez wąskie trawersy, znajdujące się nad przepaściami, co wymaga nie tylko dobrej kondycji fizycznej, ale także odwagi i skupienia.

Druga część szlaku (przed “okiem”) okazała się mniej oczywista – słabo oznakowana, prowadziła przez miejsca, gdzie ścieżka była obsypująca się i niepewna. Dostęp do samego łuku był trudny, wymagający dużego skupienia i braku lęku wysokości. Nie polecamy “niedzielnym” piechurom!

Szczególnie zapada w pamięć widok z “oka” – naturalnego łuku skalnego, skąd rozciągała się zapierająca dech w piersiach panorama na miasto Los Gigantes i otaczające je majestatyczne klify.

Pętla „Mirador de Samara” w Parku Narodowym Teide licząca ponad 5 km wiła się na wysokości ponad 2000 metrów, dlatego też mogę śmiało napisać, że trasa odbywała się w chmurach — dosłownie. Ciekawy to szlak, bo prócz białej pierzynki chmur u stóp mieliśmy również czarne podłoże – wulkaniczne.

Montaña Negra wulkan położony na Teneryfie. Jego ostatnia erupcja miała miejsce w 1706 roku i to właśnie ona częściowo zniszczyła miasto Garachico. Stożek ma 140 metrów, a wierzchołek sięga 1398 m. n.p.m.

Zaczynając w miasteczku Las Manchas okrążyć można stożek trasą o umiarkowanym stopniu trudności, pokonując niespełna 8 km.

Dominujący kolor brązowy (a nie, jak sugerowałaby nazwa -czarny) z powodu utleniania przyciąga oko i wyróżnia wulkan od sąsiadującego z nim Chinyero (tę trasę też znajdziecie na naszej liście popularnych szlaków na Teneryfie).

Trasa Erjos – Charcas de Erjos licząca 5 km biegnie po bardzo zróżnicowanym krajobrazie. Szlak zaczyna się na obrzeżach małego miasteczka Erjos. Początkowo prowadzi między polami i łąkami miejscowych rolników. Następnie wspinając się lekko w górę, wchodzi się w rzadki las, by dochodząc do najwyższego miejsca wzniesienia spacerować krawędzią pasma z panoramicznym krajobrazem – po prawej zerkając na Teide, po lewej mając pasmo Teno, a przed sobą ocean.

Trasa Mirador Narices del Teide Refugio de Chasogo jest niewymagającą i przyjemną trasą. Szlak liczy 4,1 km. Zaczyna się w punkcie widokowym Mirador Narices del Teide. Początkowo prowadzi przez krajobraz wulkaniczny z różnorodnymi formami, jakie pozostawiła po sobie zastygająca lawa. Kilkaset metrów dalej ścieżka urozmaicana jest sosnami.

Niżej robi się zdecydowanie bardziej zielono, przeważa roślinność kanaryjska, którą usłany jest również mijany po prawej wąwóz Charaguache. Przy odpowiedniej pogodzie można pokonywać zdecydowaną większość szlaku w chmurach. Przesuwająca się obłoki chmur, wprost na wyciągnięcie ręki się okazują się ogromną atrakcją dla dzieci. Trasa kończy się przy schronisku górskim Chasogo, obok którego znajduje się lądowisko dla helikopterów. Refugio de Chasogo znajduje się tylko kilometr od trasy TF-38.

Trasa nie jest pętlą, więc do pozostawionego w punkcie widokowym Mirador Narices del Teide samochodu trzeba wrócić tą samą trasą lub znaleźć ochotnika, który główną drogą TF-38 przejdzie pieszo lub przy odrobinie szczęścia pokona trasę autostopem i przyjedzie po Was samochodem (Refugio de Chasogo znajduje się tylko kilometr od trasy TF-38).

Anaga, jej dziewicze zakątki, czyli El Bosque Encantado i Reserva del Pijaral to baśniowa kraina, w której gobliny, hobbici i trolle czułyby się, jak w domu.

Spowity mgłami, wiatrem i chmurami przynoszonymi przez pasaty zaczarowany las Anagi jest osobliwością Teneryfy. Gigantyczne paprocie tworzące dywany pod naszymi stopami, drzewa otulone mchem i tworzące baldachimy gałęzie lasu wawrzynowego to tylko namiastka tej niezwykłej części wyspy.

Aby odwiedzić Rezerwat Przyrody i spacerować ścieżką El Pijaral (6,7 km) trzeba dokonać rezerwacji.

Bezpłatne wejściówki do El Pijaral nabyć można tutaj – https://centralreservas.tenerife.es/actividad/1

O czym należy pamiętać?

• o 8:00 (w zimie) i o 7.00 (w lecie) zwalnia się 45 miejsc na 16 dni do przodu (to się zmienia, czasem jest to 1 w nocy, czasem 15 dni do przodu – trzeba sprawdzić na powyższej stronie),
• potwierdzenie rezerwacji trzeba wydrukować lub zapisać na telefonie i w razie kontroli okazać (uwaga na problemy z zasięgiem),
• jedna osoba może zarezerwować max 5 miejsc (dla siebie i maksymalnie czterech osób towarzyszących),
• wycieczki organizowane nie są dozwolone.

To krótka (1,7  km w jedną stronę) i łatwa wędrówka, ale za to ze spektakularnymi widokami na większą część wybrzeża Adeje.

Wyraźny drogowskaz na skrzyżowaniu dróg przy kościele w La Quinta wskazuje kierunek, w który należy się udać. Samochody bez problemu można zostawić na „turystycznym” parkingu tuż przy wejściu na szlak usłany opuncjami. Nie zapomnijcie rzucić okiem na Teide – tuż przed wejściem na szlak.

Trasa oznakowana w kilku miejscach okazuje się bardzo łatwa do przebycia. Po drodze mija się ślady dawnej działalności rolniczej – stare tarasy uprawne i pozostałości dawnych chłopskich domostw. Uświadczyć można również kasztanowce, co jest kolejną atrakcją dla dzieci.

Aż trudno uwierzyć, że bez wysiłku czekają na nas bajkowe widoki. Trasę polecamy dla rodzin z dziećmi. Można wrócić tą samą trasą lub dłuższą pętlą.

Znacie jakieś sekretne miejsca na Teneryfie? Poznajcie nasze – 10 miejsc z dala od turystycznego zgiełku na Teneryfie.